Uit de praktijk

Empathie als basisvoorwaarde

“3 jaar geleden had ik kanker. Toen ik mijn werkgever vertelde dat ik kanker had reageerde hij: ‘Daar heb je zelf voor gekozen, dan had je maar gezonder moeten leven’. Dit bleef hij de hele tijd zeggen. Hij heeft nooit interesse getoond in hoe het met me ging.”

Zo begon ons interview met een adjunct-directeur in het basisonderwijs. Zij nam zelf met ons contact op, omdat zij met haar verhaal graag werkgevers wakker wil schudden. In dit artikel nemen we je mee in wat er gebeurde en waarom empathie in de rol van werkgever essentieel is bij ziekte van je medewerkers. 

Eenzaam in een extra complexe situatie

We leren deze vrouw kennen als een gepassioneerde professional die met heel haar hart gaat voor de kwaliteit van onderwijs. Zij is alleenstaand, werkt fulltime en woont in de Randstad. 

“Ik ben single en koos ervoor om de behandelingen te krijgen In het ziekenhuis in Groningen, omdat de artsen daar de meeste kennis hebben over mijn vorm van kanker. Ik was daar toen ik hoorde dat ik misschien wel dood zou gaan. Dat was heel moeilijk. Ik moest ineens nadenken over mijn begrafenis. Ik was 56 en had daar nog nooit over nagedacht. Mijn zus kon niet komen, want die moest met mijn vader, die ook kanker had, naar het ziekenhuis. Lag ik daar in mijn eentje.”

Stroeve re-integratie 

Toen ik ongeveer 6 maanden later begon met re-integreren, was het advies van mijn Arboarts om ’s ochtends te werken, zodat ik ‘s middags nog even kon slapen. Daar had mijn leidinggevende geen boodschap aan. Hij zei: “Je hebt er zelf voor gekozen. En al mijn ochtenden zitten al vol.” Ik wilde zo graag weer nuttig zijn, normaal en meedoen, dat ik er in mee ben gegaan.

Door haar werd onbegrip en tegenwerking ervaren, wat extra pijnlijk was en makkelijk voorkomen had kunnen worden. Deze geluiden staan helaas niet op zichzelf. Uit onderzoek blijkt dat de rol van de leidinggevende bepalend is voor ziekteverzuim en het slagen van re-integratie na kanker. Én wij zien dat leidinggevenden zoekende zijn in hun rol. 

2^e ronde 

In het interview horen we dat na haar ziekteproces ook haar zus kanker krijgt. Dit alles eist z’n tol. Haar ervaren onbegrip en tegenwerking van haar leidinggevende i.c.m. zo lang dealen met kanker, leidde na 4 jaar tot een burn-out. Er kwam een tweede ronde integreren. 

“Toen ik net weer twee uurtjes per dag kon werken, vertelde mijn leidinggevende dat ik de week erop een afspraak zou hebben met het bestuur. Ik heb er verder niet over nagedacht en heb het gelaten. In dat gesprek zeiden de twee bestuursleden dat ik niet meer in staat ben om mijn functie uit te oefenen en dat ik verplicht werd overgeplaatst naar een andere locatie waar ik nu klusjes aan het doen ben. Ik was hier zo van ondersteboven dat het me een enorme terugval in mijn burn-out heeft opgeleverd.”

Twee maanden geleden hoorden wij dat zij is ontslagen bij deze werkgever. Zij zoekt nu naar een nieuwe uitdaging. 

Haar boodschap voor werkgevers

“Wat ik hoop, is dat mijn verhaal ertoe leidt dat anderen op een andere manier kunnen re-integreren. Ik gun hen de rust om dat te kunnen doen, oprechte interesse in hoe het met je gaat vanuit de leidinggevende en dat er geen oordelen zijn. Je mag ervan uitgaan dat als iemand terug kan komen na kanker, diegene niets liever wil dan weer nuttig zijn. … en als iemand zegt dat het nog niet kan, dat ook zo is!”