Afscheid in Corona tijden

Ladies of Loss

Wij, als Ladies of Loss werken ieder vanuit ons eigen expertise met mensen die in het werkende leven staan en te maken krijgen met, ziekte en verlies. Het is onze missie om ziekte en afscheid uit de taboesfeer te halen. Zeker nu Corona ons leven beïnvloedt en we nog meer snakken naar verbinding en een warme knuffel. 

In dit eerste deel van dit corona drieluik aandacht voor afscheid bij de dood in tijden van Corona.

Opluchting:

Wat opvalt is dat er een groep mensen is, die blij is met de opgelegde beperkingen in aantal gasten. Een weduwe van een jong overleden man (45 jaar) gaf in een nagesprek aan het wel rustig gevonden te hebben dat het RIVM een beperking had opgelegd. Op deze manier kon ze het afscheid van haar man klein houden, alleen familie en 4 goede vrienden. Er was geen schuldgevoel naar de massale groep van collega’s, vrienden van vroeger en nu en bekenden van het sportveld. Al deze mensen mochten de afscheidsceremonie meekijken vanaf een livestream. De dag van het afscheid zelf was intiem, rustig en informeel. Er waren geen condoleance rijen van 500 mensen, er waren geen plechtige speeches over zijn carrière. De hond mocht mee en lag op het podium tussen de kist en het katheder in. 

En al zijn kinderen durfden, nu ze alleen voor bekende gezichten stonden, hun zelfgeschreven brief voor te lezen. “Ieder nadeel heeft zijn voordeel” zei ze naar goed Cruijffiaans gebruik. Zo kan je het ook bekijken.

Meer durf:

Buiten voelt het veiliger. De wind waait alle aerosolen weg en zorgt voor goede ventilatie. Deze zonnige zomer werkte mee en zo zijn er talloze ceremonies en borrels in de buitenlucht geweest dit jaar. Meer en meer families durfden het Nederlandse risico op regen te trotseren en lieten een afscheid in een tuin, park of buitenplaats organiseren. Klapstoeltjes op gepaste afstand in het gras, een vogeltje dat met de violist meefluit en de wind die de tranen probeert te drogen. Een afscheid buiten maakt de dag extra speciaal.

Safety first:

Het is een donderdagochtend. Deze Nederlandse zomer geeft ons warme dagen dit jaar.

De kerk stroomt vol met jonge mensen, twintigers zijn het nog. De stemming is gespannen. De gasten is gevraagd om de uitnodiging als entreebewijs mee te nemen, iedere plek is kostbaar met de huidige beperkingen en de familie heeft met veel moeite een selectie gemaakt. Aan de deur ontvangen we de jonge jongens en meiden en vragen hun naam ter controle. Ook de gezondheidsvragen worden gesteld; bij een snotneus of een kriebelhoest kan je het afscheid niet bijwonen. Het plotselinge overlijden van deze jonge 1ste-jaars student heeft de groep verslagen gemaakt. In doodse stilte wordt ze op de schouders van 6 jonge professionele dragers de prachtige kerk binnengedragen. Op dat moment flikkeren de kandelaars in de kerk. Hoe kan dat? Niemand raakt de lichtschakelaars aan op dat moment. Haar vader is een jaar geleden overleden. Zou hij op deze manier laten zien dat hij er ook bij is vandaag? Niemand weet het zeker, maar het zorgt voor kippenvel bij alle aanwezigen in de kerk. Een bijzondere start van een prachtig en emotioneel afscheid.